سفر رئیس جمهور ایران به کشور تاجیکستان و دیدار با همتای تاجیکی و مشاعره بین آنان در کنار دعوت رییس جمهور این کشور برای دعوت از ایرانیان شاید یکی از سوژه ها و جلوه های داغ این سفر بود و مورد توجه رسانه ها قرار داشت.
آنچه در این رفتار دیپلماتیک بیش از همه به چشم آمد بهره مندی از دیپلماسی عمومی با استفاده از زبان و فرهنگ مشترک و نقش آن در توسعه روابط دو کشور بود که نشان از ظرفیت های بالای میان آن دو در استفاده از اشتراکات در مسیر گشودن و گسترش درهای ارتباط دارد.
تاجیکستان که ریشه در فرهنگ، تاریخ و هویت ایرانی دارد پاره جدا مانده از سرزمین مادری است که برغم دور افتادگی از پیوستگی جغرافیایی اما با حفظ و صیانت از داشته های فرهنگی و تار یخی خود هنوز بخشی از هویت ایرانی است.
آنچه در دیدار دو رییس جمهور موجب رونق بخشی به گره گشایی در روابط بود شیرینی گفتار و دیالوگ بدون واسطه میان آنان با حلقه وصل زبان بود که آمیخته با طعم شیرین اشعار رودکی و مولانا زینت آرایی شد.
اگر چه روابط دیپلماتیک دو کشور در این چند دهه از آغاز استقلال تاجیکستان همواره نشیب و فرازها داشته است اما پیوند زبانی، فرهنگی و هویت مشترک فصل مشترک پایداری روابط بود که نقش زبان و داشته های فرهنگی بر غنای این پایداری در بدنه اجتماعی می چربد.
حالا که مشاعره دو رییس جمهور پایان بخش دیدار دوستانه دو مقام ارشد این سفر دیپلماتیک رقم زد فرصت بهره مندی بیشتر از این داشته مشترک می تواند در همگرایی های بیشتر اثر بخش تر باشد.زبان فارسی و شعر و ادبیات برای گسترش روابط در میان دوکشور و سرزمین های دوردست تر فراتر از بهره برداری برای یک دیالوگ است این اشتراک را بیشتر دریابیم!
- نویسنده : یونس رنجکش
