به گزارش معین نیوز به نقل از ایرنا، علی اکبر مرادیان گروسی شاعر، نویسنده و روزنامهنگار هفدهم آذر سال ۱۳۰۷، در کوچههای بارانخوردهی بوسار رشت زاده شد که بعدها واژه را به بوی شالیزار آغشته کرد و شعر را به لهجه خاک گیلان آشنا ساخت و به چهره اثر گذار ادبیات بومی تبدیل شد؛ بطوریکه نزدیک به یک قرن است که با سرودن شعرهای فارسی و گیلکی روایتگر اصالت و زیست فرهنگی گیلان و آثارش همچنان الهام بخش نسلهای تازه شاعران گیلانی است و امروز در پاسداشت این فخر فرهنگی در آیینی با حضور مسئولان فرهنگی، شاعران و نویسندگان استان در موزه میراث روستایی گیلان در رشت تجلیل شد.
علیاکبر مرادیان گروسی، فرزند پدری کُرد از گروس بیجار و مادری همدانی است که در ۱۷ آذر سال ۱۳۰۷ در محله بوسار رشت چشم به جهان گشود؛ خانواده این شاعر و نویسنده گیلانی از تبار مهاجرانی است که به یاری سردار جنگل آمده بودند و در گیلان ماندند تا این خاک را وطن کنند.
وی ۶سال ابتدایی را در مدرسه رودکی رشت گذراند و پس از گرفتن مدرک کلاس ششم در کلاس آموزگاری دانشسرای مقدماتی رشت ثبت نام کرد و پس از دو سال درس خواندن در دانشسرای مقدماتی و در دوران کارآموزی در تنکابن به استخدام وزارت فرهنگ درآمد.
مرادیانگروسی در سالهای ۱۳۴۳ تا ۱۳۴۵ دوره دو ساله مدیریت را در دانشسرای عالی تهران و در سال ۱۳۵۳ مدرک تحصیلی لیسانس خود را در رشته مدیریت بازرگانی از مدرسه عالی بازرگانی رشت اخذ کرد و در سال ۱۳۵۶ از وزارت آموزش پرورش بازنشسته شد؛ اما فعالیتهای فرهنگی او در زمینه شعر و ادبیات همچنان ادامه یافت.
شروع فعالیتهای هنری و سرودن شعر علی اکبر مرادیان گروسی به طور رسمی از سال ۱۳۲۲ آغاز شد؛وی در این سال، ترانه «لاکوی» را در وزن سپید برای فستیوال جهانی جوانان در بخارست رومانی سرود و در هفته نامه گیلان به چاپ رساند.
در سال ۱۳۲۷ اولین کتاب شعر فارسی خود را با نام «لک لک پیر» چاپ کرد و از سال ۱۳۴۰ اشعار گیلکی خود را در هفته نامه فریاد گیلان و ماهنامه هنر و ادبیات بازار به چاپ میرساند.
مقارن همین ایام به مدت چندین سال به عنوان نویسنده و مجری دو برنامهی کودک و روستا را در تلویزیون ملی ایران(واحد رشت) به عهده داشت و سرودن ترانه برای زنده یادان پوررضا، زیباکناری و خانم نسترن و آقایان حیدری وقوامی را نیز در کارنامه فعالیت هنری خود دارد.
مرادیان گروسی حدود ۳۰ کتاب به چاپ رساند و ۷۵ شماره هفته نامه گیله مرد را در کارنامه خود دارد و علاوه بر این، وی دارای مقالات متعدد علمی در زمینه ادبیات گیلان زمین، بخصوص زبان گیلکی است که در مجلات علمی – پژوهشی کشور به چاپ رسیده است.
این شاعر و نویسنده گیلانی یکی از بنیانگذاران انجمن مفاخر استان گیلان، انجمن مهرورزان گیل و محفل ادبی یاران دوشنبه رشت، صاحب امتیاز و مدیر مسئول انتشارات و هفته نامه گیله مرد است.
گیلان سرزمینی سرشار از فرهنگ، همواره در دامان خود، انسانهایی پرورش داده که چراغ راه آینده بوده و امروز بیش از هر زمان گیلان به چنین الگو هایی نیاز دارد.
مدیر پایگاه ملی موزه میراث روستایی گیلان تجلیل از مشاهیر در زمان حیات را از برنامههای این موزه اعلام کرد.
یاسر امانی اظهار کرد: در این راستا مراسم بزرگداشت فرهیختگان گیلانی از جمله زنده یاد شیون فومنی (میر احمد سیدفخری نژاد )شاعر و نویسنده ، زنده یاد پور رضا خواننده و نویسنده و محقق ادبیات فلوکلور، دکتر میر جعفر ابریشم چیان موسس دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه گیلان ،دکتر محمود طالقانی بنیانگذار موزه میراث روستایی گیلان در محل این موزه برگزار شد.
حافظه گیلانیان انباشته از مفاخری چون دکتر محمد معین، اکبر رادی، کیومرث صابری فومنی، شیون فومنی سیروس شمیسا، ابراهیم پورداود، پروفسور سمیعی، امیر هوشنگ ابتهاج، جعفر خمامی زاده، کامبوزیا پرتو، مجید مجیدی، فریدون نوزاد، کیومرث ملک مطیعی، فریدون پوررضا، ناصر مسعودی، احمد عاشور پور وچه بسیار دیگر است که در کهکشان نام های ماندگار کشور درخشانند.
ایجاد اکو موزه میراث روستایی گیلان در اردیبهشت ۸۴ از سوی دکتر محمود طالقانی بر مبنای لزوم شناخت خود و سرزمین خود ” شکل گرفت و به اعتقاد ایشان ” یکی از راه های رفع مشکلات فرهنگی و اجتماعی آشتی دادن مردمان این سرزمین با گذشته نزدیکشان است چرا که از این رهگذر نه تنها از دانش و فناوری بسیار ارزشمند پدران خود آگاه می شوند بلکه در حوزه مسائل فرهنگی با اخلاق، باورها و ارزش های آنان آشنا می شوند.
بر همین مبنا نخستین فاز از خانه مشاهیر گیلان نیز با تاکید بر معماری بومی در راستای صیانت از میراث معنوی و با هدف معرفی و بزرگداشت مشاهیر و مفاخر استان طراحی و اجرا شد.
اکوموزه میراث روستایی در دل جنگلهای گیلان، سفری به زندگی مردمان روستا در یکصد سال گذشته این مرزو بوم است که به نیک اندیشی دکترمحمود طالقانی «استاد دانشگاههای ایران و فرانسه» که امروز حافظ میراث روستایی این سرزمین نام گرفته، پس از زلزله دهشتناک رودبار در سال ۱۳۶۹ برمبنای لزوم شناخت خود و سرزمینش بنا نهاده شد و امروز به یکی از پرشمارترین جاذبههای استان تبدیل شده است.
