لوکوموتیر واژه‌ای نام آشنا است در فرهنگ گفتمان عامیانه و عادتی است که در ادای کلماتی این چنین شکل گرفته است که چندان هم جای اشکال نیست مانند بسیاری از تلفظ‌ها در زبان های مختلف که در محاوره از آن استفاده می‌شود و در لفظ هم جا خوش کرده است.
آنچه اما حائز اهمیت است و متفاوت بابد نگریست توجه به رفتار، گفتار و اقدامات در مناسبات رسمی و جایگاه‌های تصمیم گیری و تصمیم سازی است که وقتی این جایگاه ها اشغال می شود دیگر نمی توان بر اساس عادت و خو گرفتن با یکسری ویژگی ها و نگاه های خاص خو کرده با آن دست به فرمان برای هدایت قطار سرنوشت دیگران شد زیرا اینجا دیگر باید لوکوموتیو را راند.
سال هاست حوزه مدیریت که خود دانش است و فهم خاص می طلبد بر مبنای تجربه و مهارت و علم روز، متاسفانه اسیر نگاههایی که هر کس به ظن خود می بیند و انگونه این دانش را می خواند و دست به آچار برای راه اندازی قطار پیشرفت می شود، با روشی که می پسندد خو گرفته است و حالا هرچقدر بگویید مدیریت هنر است و علم و سازوکاری دارد می بینند اما گوشی نیست در عمل کردن و رفتارها همان است که اتفاق می افتد.
این نگرش به حدی در گرداب فهم های متنوع و بی اثر در شرایط امروز و واقعیت های حکمرانی به چالش افتاده است که مشکلات کشور از اقتصاد تا سیاست و حوزه های اجتماعی و فرهنگی پشته بر پشته انبار شده اند و بن بست ها همچنان روبرو است و خط شکن ها مانده در همان تفکر و اندیشه ای که فهم تغییر در روش ها در آن درجا می زند.
مدیریت جامعه امروز کشور برای پروبال گیری، نیازمند تغییر اساسی است با درک منابعی که در اختیار است و سهمی که آنان می توانند در توسعه و برون رفت از مصائب داشته باشند.
کشور نیازمند مدیریت تعییر و تغییر مدیریت بر مبنای دانش و شناخت از واقعیت ها و بهره مندی از تجربیات گذشته و درس گرفتن از عبرت ها است وگرنه با آنچه امروز در مدیریت های محفلی و گزینش های گاهی بی خاصیت از جمع همولایتی ها و همسایگی های سیاسی و دیگر دیده می شود و سهم مغفول مانده نخبگان و خوانش لوکوموتیری از واقعیت های مدیریت قطار بر ریل اتفاقات این راه به اشتباه رانده خواهد شد!
