در مسیر گردشگری‌های وزیرانه به سبک ضرغامی دولت سیزده، این بار پایش به مزار ریز علی مشهور کتاب درسی دوران ابتدایی خودمان رسید که یادش بخیر با آن مشعل در دست و پیراهن از تن درآورده روبه روی قطار روی ریل پای آن کوه در سرما ایستاده بود.
صحبت های او از نقش این فداکار ملی خوش آوازه، اما جالب بود که اشاره به ویژگی های مهم کار ریزعلی فداکار در مدیریت بحران داشت .
دهقانی که در شرایط بحرانی دست و پایش را گم نکرد و با حداقل امکانات در اختیار و در آن سوز سرمای کوهستان با مشعل ساختن از تن پوشش دل به دریا زد و سرنوشت مسافران قطاری که به مرگ رهسپار بود را تغییر داد.
آنچه او بر شمرد بسیار تفسیر مناسبی بود از مدیریت داشته ها و هوشمندی مدبرانه در شرایط سخت و از اینکه اگر امثال او مثل حالا که همه جا هستند در ان شرایط بودند با چه کنم چه کنم ها و دست به چانه شدن سرنوشت آن قطار و مسافرانش شاید هدایت در دره و برخورد با کوه بود!
از این گفته ها و آن داستان ریزعلی حالا که فرمان قطار سرنوشت کشور به دست دوستان اقای ضرغامی است و در این مدت دو ساله هم نشان دادند که حداقل ریز علی نمی توانند باشند هیچ ، فرمان را هم ول کرده اند و قطار برای خودش در ریل می چرخد!
آنچه وزیر دولت سیزده مثال و تفسیر کرد نشان می دهد که در موقعیت بحرانی کشور ریز علی ها فراموش شده اند و کسی هم یادش نیست این کشتی در مدیریت بحران ناخدای طوفان دیده می خواهد وگرنه با حرف و شعار و تئوری ها دست به دعا نشستن کار ملت راه نمی افتد و مشکلات سرریز تر می شود همانطور که در تورم و رکود و چالش های اقتصادی سر ریزش هر روز چاه ویلی برای مردم شده است.
اینک با دسترسی مدیران به تمام امکانات و تجهیزات و منابع بسیار و قدرت و پشتیبانی های کافی ، متاسفانه آنچه برخی در ذات وجودی ندارند تدبیر هوشمندانه برای حل ناکارآمدی ها است که هنوز اندر خم یک کوچه اند و نمی دانند که برای برون رفت از چالش ها ، معجزه جز تجربه و مهارت و تدبیر نیست ، وگرنه ملت راهش را می داند و می یابد آنگونه که ریزعلی ها یافتند!
- نویسنده : یونس رنجکش
