داستان این روزهای پوشش برخی از زنان در کشور که با برداشتن روسری ها پا را فراتر از عرف برداشته اند و یا به قول مدافعین عفاف و حجاب از قانون خدا تخطی کرده‌اند، فضای زیست اجتماعی جامعه ایرانی را دردوگانگی خاصی قرار داده است.
در یک سو بانیان مسوول و طرفداران پوشش های خاص اجباری قرار دارند با احکامی که برای متخلفین با توجیه و برداشت‌های خاص صادر می کنند و در دیگرسو مردمی که یک دسته گاه بی خیال و غیر حساس رفتار دیگران راه خود می روند و زندگی به ساز خویش کوک می کنند و در دیگر سو اهلی حساس به تغییرات اجتماعی و درگیر با آن و در میانه هم گروهی دلمشغول شعار رایج این روزهای فضای اجتماعی دگر اندیشانه به انتظار اینده رفته اند.اما آنچه این روزهای کشور را دچار تردیدها و عدم شفافیت در مواجهه با نوع پوشش و اختیارات و زندگی عادی مردم کرده است دوگانگی های گفتاری و رفتاری است که آنرا نمی توان متاثر از حوادث و التهابات پسا مرگ مهسا در حوالی نگاههای متعصبانه پوشش و یا بی خیالی ها در کشور ندانست.
نکته قابل توجه در این میان دست به کار شدن عده ای با تشخیص شخصی و یا تشویق دیگرانی است که مدافع نگاهها و قرائت های خاص خویشند و در برابر آنچه هنجار شکنی می دانند کفن پوش اقدام می شوند و به انگیزه نهی از منکر وارد میدان و سرآخر حوادثی را در گوشه و کنار که هر روز در شبکه های اجتماعی و رسانه ای ثبت و انتشار می یابند ، رقم می زنند و گاهی هم شدت عمل به حدی لست که هیچ فرد و ارگانی مسوولیت رفتار انان را به گردن نمی گیرد حتی متولیان اصلی که دغدغه مند خویش را می نمایانند مانند انچه در پاشیدن سطل ماست بر سر دو تن از زنان بدون روسری در ماست فروشی مشهد رقم خورد اگرچه دستگاه قضا وارد میدان محاکمه شد!
اینگونه حرکت ها و ماست مالی کردن به انگیزه نهی از منکر و یا بیسیم زدن از پشت تریبون ها و پیام رسانی سقوط شهر را باید برخوردی سطحی با بک رفتار اجتماعی و فرهنگی متاثر از اموزش ها و نگرش های سازمان یافته دانست که تاثیر عمیقی در بازدارندگی ها نخواهد داشت زیرا اگر به اهداف متولیان اموزش‌های مذهبی و شیوه های اموزشی انها در این چند دهه نگریسته شود نتیجه غیر از تصورات و برنامه های تک بعدی با هزینه های بالای ان است و ادامه همان روش ها جز بازتولید نکاهی منفی به اصل و ماهیت پوشش و بر باد رفتن های بیشتر آنچه باقی است نخواهد انجامید و راهکارها در این میدان باید نرم و معقولانه و باورمندان باشد.
تصورات عده ای که خارج از قوانین و مصلحت‌ها و گوشزدهای حاکمیتی خودمختار و آتش به اختیار احساس تکلیف می کنند دور از واقعیت‌های جامعه‌ی امروز و دنیایی است که زیست می کنند و اینان باید به مردم اعتماد کنند زیرا این جامعه و مردمش نشان داده اند که در چهارچوب های عقلانی با در نظر گرفتن آموزه ها و مصلحت ها و عرف و اعتقادات به ترویج هنجارها گرایش دارند و با تاب اوری در فضای هیجانی و شعار زدگی تسلیم احساس نمی شوند و راه به درستی می پیمایند.
در این رهگذار اما پرسشی اساسی دارند و آن چرایی محدود شدن فریضه ای به چند تار مو و سکوت بسیار از این کفن پوشی ها مقابل مصائب تاراج اموال عمومی و دست درازی ها به منافع ملی و فجایع اقتصادی گریبانگیر کشور و ملت و ضعف های مدیریتی در سامان بخشی به چالش ها است که در ماست مالی صورت بانیان آن هیچ تعصبی نیست برای اجرای این فریضه !
