ایده آل بودن به گمانی انتظار نابجایی است برای مدیریتی که به هر بهانه ای هر روز با چالش های پیدا و پنهانی روبرو و تغییر پذیری سهم گاه گاه و تدریجی آن و شاید محال محاسبه شود.
با این شرایط نه می توان به آرمان های تمام و کمال در ذهن رسید و نه بهره مندی در زمان مناسب از فرصت ها که اگر اینچنین بود نباید حال و روزگار کشور و ملتی نشسته به قول همان رقیب مسعود بر یک ایران فرصت اینگونه باشد و تصور شود.
بر این اساس همیشه پای یک عنصر در میان است و آن مصلحتی که گره خورده در زمان و شاید هم مصلحت سازان که به هر بهانه ای آنرا برای تمام فصول بهره ور ساخته اند!حالا یک ملت و دولت مسعودی که پا به پای ان ها گفت و شنید تا در یک اندیشه به تغییر وضع موجود برای برون رفت از ناکارامدی های حکمرانی برسند و چه انتظارات که سر نیاورد از مطالباتی که پیش رو است.
دولت برامده حالا به تصمیم دیگران نشسته است که مقبول شود با همه کاستی ها و نگاههایی که به آینده و تغییر ختم می شود هر چند که به قول همراهی، آنچه مطلوب می اندیشیدند با این جمع مسعود به مقدور رسیدند.
و این یعنی همان مصلحت اندیشی که همیشه یک پای معادلات قدرت و نامی برای تمام فصول است و چاره نیست جز گردن به رای ان سپردن!
- نویسنده : یونس رنجکش
