انتشار فهرست معرفی شده وزرای پیشنهادی رییس جمهور برای کابینه چهاردهم به مجلس بحث ها و انتقادهای بسیاری را به همراه داشت هرچند که بسباری با کمی اکراه و کم میلی به تایید اقدام رییس دولت پرداختند و با تعبیر اگرچه مطلوب نبود اما مقدور است، خواستند تا در این ابتدای کار پشت پزشکیان را خالی نکرده و با درک واقعیت های حکمرانی در فضای سیاسی پیچیده ایران امروز آنچه مصلحت هست را به رخ بکشند و حتی رییس دولت اصلاحات هم برای پاره نشدن شیرازه حمایت ها پا به میدان گذاشت و برای وزیر قبلی اش پا در میانی کرد تا کارش گره نخورد.
در میان این نقدها و اظهار نظرها هر چند جریان رقیب مسعود کوشید تا بر اسب تاخت و تازها به رقیب از غافله عقب نماند و شیپور دعوا را از سر دیگرش بدمد آنچه اما متفاوت آمد نامه منتقدانه و ظریفی بود که معاون راهبردی دولت چهاردهم اتتشار داد و در ان محترمانه ضمن گله مندی از وضعیت موجود و چینش کابینه ای با این ردیف، استعفایش را از همراهی رسمی در دولت با سمتی که برایش حک شده بود، اعلام کرد.
او اگرچه پس از این نامه به دنبال واکنش ها از استعفا و اظهارات تند برخی به پزشکیان خواست در توییتی دیگر حجمه ها به رییس دولت را کم کند، اما انچه تاثیر داشت در نامه اول به نشانه رفت.
ظریف اما در این زمان با آن نامه و ابتکاری که نشان داد، محترمانه خواست پایش را از هرآنچه اتفاق های آینده در عدم پیشبرد اهداف مورد نظر مطالبات مردم بود پس بکشد تا دامنش به ناکارآمدی های احتمالی آلوده نشود و شاید هم ذخیره ای اگر باشد برای فردایی دیگر که اینگونه استعفا گویا برای رقبای پایداری خوش ننشست و رسایی میدان دار این جریان به تحلیل دیگری دست زد و پا پس کشیدن او را به دلیل منعی قانونی پیوند زد و ان را روغن ریخته ای نذر امامزاده دانست!
به هر حال موضوع هرچه باشد نام و جایگاه ظریف به اعتباری در دل مردم گره خورده است و این پا پس کشیدن ها نمی تواند سهم او در تحولات کشور را کم کند.
- نویسنده : یونس رنجکش
