میدانی که او به نسبت رئیسی در آن حرفه‌ای‌تر است و شاید در خلأ و فقدان دوقطبی‌های سیاسی سال‌های ۸۸ و ۹۲ او این شانس را پیدا کند که بازی را به سمت یک دوقطبی اقتصادی ببرد و ایده‌های اقتصادی شنیده‌نشده‌اش را در انتخابات‌های گذشته، این‌بار بهتر در معرض دید بگذارد.
او سال ۸۸ در مناظره‌اش با احمدی‌نژاد به شاخصی تحت عنوان «شاخص فلاکت» اشاره کرده و گفته بود که از بعد از سال ۸۴ این شاخص با شیبی افزایش پیدا کرده است. سال ۹۰ سایت اصولگرای جهان‌نیوز در مطلبی نوشت: «شاخص فلاکت (Misery Index) در جلسه مناظره محسن رضایی با احمدی‌نژاد مطرح و از همان زمان در خاطره مردم ماندنی شد. شاخص فلاکت که از حاصل‌جمع نرخ بی‌کاری و تورم به دست می‌آید، بار دیگر سیر صعودی به خود گرفته و به ۳۰.۶ درصد رسیده است».
محسن رضایی همچنین از ایده فدرالیسم اقتصادی خودش در آن مناظره‌ها رونمایی کرده بود و صراحتا سفرهای استانی احمدی‌نژاد را برای پرده‌برداری از ساختن یک جوی آب نقد کرده و گفته بود این در شأن هیئت دولت نیست. سال ۹۲ هم در حالی بود که دیگر کاندیداها تمرکز خود را روی موضوع سیاست خارجی قرار داده بودند، اما رضایی همچنان بحث‌های خود را روی موضوعات اقتصادی متمرکز کرده بود. رضایی آن سال در انتخابات، پس از روحانی و قالیباف در جایگاه سوم قرار گرفته بود، اما از سعید جلیلی نتیجه بهتری گرفته بود.
محسن رضایی با سابقه یک بار انصراف و دو بار حضور کامل در رقابت‌ها، یک پایگاه رأی حداقل چهار میلیونی از سوی زاگرس‌نشینان دارد. او یک بار با «دولت عشق» یک بار با «دولت ائتلافی» و یک بار با «دولت فراگیر و امید» پا به میدان گذاشته است و حالا باید دید آیا با «دولت نهضت ملی برای آبادانی ایران و مبارزه با فساد و شبکه نفوذ» می‌تواند موفق از میدان خارج شود یا نه.
