چند روز پیش با خانواده هنگام اذان مغرب در یکی از شهرهای شرق گیلان گوشه ای نشسته بودیم تا گلویی ترکنیم.
صدای اذان که قطع شد جدال و بحث بلند میان جماعتی نسوان که سن و سال کمی داشتند توجه ها را به خود جلب کرد بویژه آنجا که بلند بلند فحاشی ها از دایره عفت عمومی خارج می شد و آنچنان فحش و ناسزا ناجور و عریان بود که اطرافیان با صدای” عفت” ساکت این چگونه حرف زدنی است و دیگران نگاهت می کنند با هیس و ایما و اشاره سعی در آبروداری داشتند اما دریغ که عفت از حیا خارج و انچه فحش و ناسزای کوچه بازاری و به اصطلاحی چاله میدانی وزیر شکمی بود ، نصیب طرف هایش می کرد.
آنچه در این میان توجه ام را جلب کرد بیان واژگانی عریان از زبان جوان هجده نوزده ساله ای با ظاهر پوشیده و اراسته بود که اگر ظاهر شخص را نمی دیدی و تنها صدایش را می شنیدی این تصور ایجاد می شد که آن صدا هم‌نوا با وضع ظاهر ی دیگر ی است و به نوعی صدا با تصویر همخوانی دارد اما اینگونه نبود.
این صورت مسئله ای است که امروز جامعه با آن روبرواست یعنی تعلیمی یک سویه در توجه به ظاهر موجه و عدم آراستن باطن و رعایت عفت عمومی و حیای اجتماعی که چالش جدی در آموزه های یکطرفه و تاکیدات اینچنین است که بسیاری برای آن پیراهن چاک می کنند بی آنکه بدانیم و بپذیریم در زیر پوست شهر چه خبرهای نگران کننده ای در نبود باورها است.
عفت انروز آنچنان حیای عمومی را درنوردیده بود که در شان جامعه ایرانی با آموزه های اسلامی اش که بسیار برایش هزینه می شود و متولیان فراوانی دارد ،نبود و اینگونه اتفاق ها به طورحتم در جای جای جامعه پیش چشم هزاران نفر دیگر د ر حال رقم خورون است بی آنکه کسی مسوولیت فرو ریختن ارزش های اخلاقی جامعه را با این همه مداخلات بپذیرد و آنقدر جامعه را مشغول خویش کرده اند که عادی انگاری بسیاری از ناهنجاری ها خود به هنجار تبدیل و از دست ها خارج شده است و این نیازمند مکثی در روندها و بازنگری در نگاههایی است که با نگرش یکطرفه و دستوری پنجره رو به بهشت را گشوده است!
