خبر خودکشی کیومرث پور احمد بیش از انکه دردناک برای فقدان یک چهره نامی در عرصه فرهنگ و هنر ایران باشد، مرگ دردمندانه یک امید در جامعه است.
آنچه پوراحمد خالق فیلم قصههای مجید دوران گذشته ما را به سیاهچال ناامیدی و بریدن از زندگی آنهم در روزهای پیرسالی کشاند بیانگر بی روحی روزگاران امروز جامعه ای است که صدای پای تحلیل رفتن آن مدت ها است به گوش میرسد.
امید به زندگی و ترسیم چشم انداز از سرمایه های گران بهای اجتماعی است که هر شخص و جامعه ای به انگیزه آن قادر به تحول و سرزندگی است ودر این میانه اهل فرهنگ و هنر به واسطه روح خلاقانه خود همواره امید افرین به فردای بهتر ند و هنرمندانه چشم ها را به آینده روشن می گشایند.
اینک در غروب عمر یک هنرمند که خود نیز با ساخت مجموعه هایی همچون قصه های مجید نقش پر رنگی در به تصویر کشاندن فردای بهتر در سایه تمام مشقات و ناامیدی ها داشت باید دوباره جامعه و احوال انرا به قضاوت نشست.
مرگ پور احمدها خواسته یا ناخواسته نشانه خوبی نیست و انانکه دست به فرمان شده اند برای سرو سامان امور این کشور و ملت تا مسیر از دستشان در نرفته فرمان را کمی به سمت واقعیت ها برگردانند!
مرگ این هنرمندان پیام هنرمندانه میآفریند.