مشارکت مردم در فضای سرد سیاسی این سال های نه چندان دور از مهمترین دغدغه ها برای تغییر وضع موجود و اعتبار بخشی به نظام سیاسی در انتخابات چهاردهمین دوره ریاست جمهوری بود که زودهنگام کلید برگزاری آن زده شد.
امارهای سردی تنور انتخابات که سرمایش از اسفند ۱۴۰۲ در اوج تلاش ها با تایید صلاحیت ها همچنان باقی بود نشان از تیرماه گرم نمی داد و
این سردی بیش از انکه تاثیری در فرایند یک جابجایی قدرت داشته باشد، نشان از کم رونقی سرمایه های اجتماعی همچون اعتماد به سیستم سیاسی کشور داشت که در دایره ان حاکمیت و احزاب و گروههای مرجع می گنجیدند.
برغم تمام تلاش ها از داخل و خارج که همچون دو لبه تیغ قیچی این اعتماد را به دندان داشت، تندروی های برخی جریانات سیاسی و نا امیدی از ناکارامدی های نیز مبخ محکمی بر تابوت اعتماد می نمایاند.
در این فضا اما بخشی از ناراضیان با دل سپردن به آخرین روزنه های امید در اعتماد به جربان های سیاسی منادی تغییر وضع موجود و تفسیر به موقع از روزنه گشایی های حکمرانی گام ها به پیش نهاوند تا راهگشایی ها گشوده شود.
این انتخابات با هر روش و تحلیلی به این نتیجه رسیده است حاوی یک پیام مهم است و ان گره گشایی در اعتماد و باز آفرینی این سرمایه هر چند با تمام ناملایمات است که باید دوباره تقویت شود و گفتمان حاکمیت نیز نقش مهم در این ترمیم دارد.
