به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از اعتمادآنلاین، صادق جوادی حصار، عضو حزب اعتمادملی می گوید، اصلاح طلبان در گیرودار این هستند که حالا ما در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ چه کنیم؟ آیا فعال شرکت کنیم؟ گزینه معرفی کنیم؟ مردم را دعوت به انتخابات کنیم؟ یا بی تفاوت باشیم و همان طور که جریان مقابل دولت و مقابل اصلاح طلبان تصمیم گرفته، اجازه دهیم مجلس و دولت و قوه قضائیه همه با هم یکدست شوند؟ پس باید منتظر بمانیم و ببینیم چه برنامه ای ارائه خواهند داد و چه تدبیری خواهند اندیشید تا در پناه این تدابیر کشور حداقل از بحران جدی اقتصادی نجات پیدا کند. متن کامل این گفت وگو به شرح زیر است.
***
*بحث ما درباره رابطه اصلاح طلبان و انتخابات ۱۴۰۰ است. در شرایط فعلی خیلی ها می گویند اصلاح طلبان به احتمال زیاد نمی توانند حضور جدی داشته باشند.
اصلاح طلبان دردهه ۹۰ به خوبی خودشان را بازسازی کردند؛ در انتخابات سال ۹۲ که آقای روحانی با کنار کشیدن آقای عارف و حمایت اصلاح طلب ها به توفیق منجر شد و دومین انتخابات هم برای انتخاب مجلس دهم بود که لیست امید برنده شد و امیدی واقعی در بین اصلاح طلبان و حتی جامعه ایجاد شد. البته جریان های مقابل لیست امید و اصلاحات خیلی تلاش کردند تا این روند را متوقف کنند. به همین دلیل خیلی فشار آوردند تا دولت آن کامیابی ای را که انتظار می رفت نداشته باشد؛ در واقع به خاطر فشارهای فراوانی که بر دولت آمد متاسفانه آقای روحانی بعد از شروع به کار دوره دوم ریاست جمهوری، مسیر را عوض کرد.
*این تغییر مسیر چرا و با چه هدفی انجام شد؟
در واقع حسن روحانی چون رأی اصلاح طلبان را پشت سر خود می دید حس می کرد باید تلاش کند جریان های مقابل دولت را در عدم مقابله، متقاعد کند. این امر باعث شد روزبه روز جریان حامی دولت و اصلاح طلبان از همراهی پشیمان و از دولت دور شوند، همچنین امیدشان هم نسبت به ادامه روند اصلاحی کمتر شود. در این اثنا اتفاقات ناگواری در این حوزه رخ داد، به نحوی که در انتخابات مجلس یازدهم با رد صلاحیت گسترده اصلاح طلبان و تلاش برای یکدست کردن مجلس، تقریباً تتمه های امید مشارکت فعال را از جریان اصلاحات گرفت. به همین دلیل اصلاح طلبان اعلام کردند که ما اگر گزینه شاخصی برای رقابت داشته باشیم، در انتخابات حضور خواهیم داشت، در غیر این صورت تصمیم مان این خواهد بود که کاندیدا معرفی نکنیم.
*این به معنی تایید مساله ای است که در سوال اول مطرح شد؟
بله. اخیراً بر سر انتخابات ریاست جمهوری نظرات گوناگونی دوباره مطرح شده است و اصلاح طلبان در گیر و دار این هستند که حالا ما در انتخابات چه کنیم؟ آیا فعال شرکت کنیم؟ گزینه معرفی کنیم؟ مردم را دعوت به انتخابات کنیم؟ یا بی تفاوت باشیم و همان طور که جریان مقابل دولت و مقابل اصلاح طلبان تصمیم گرفته، اجازه دهیم مجلس و دولت و قوه قضائیه همه با هم یکدست شوند؟ پس باید منتظر بمانیم و ببینیم چه برنامه ای ارائه خواهند داد و چه تدبیری خواهند اندیشید تا در پناه این تدابیر کشور حداقل از بحران جدی اقتصادی نجات پیدا کند. از سویی عده ای دیگر می گویند، آزموده را آزمودن خطاست. آنها معتقدند در دوره احمدی نژاد سختی زیادی متوجه ما شد به طوری که کشور در آستانه سقوط همه جانبه بود و به نوعی با بحران فراگیر ملی در آن مقطع مواجه شدیم.
*حتی آقای محسن رضایی گفتند کشور به لبه پرتگاه رسیده است.
بله، یک عده ای می گویند نباید تابع شرایط و جو قرار بگیریم و اجازه دهیم که نیرو یا جریانی از جنس جریان احمدی نژاد دوباره بیاید و کشور و دستاورد هایی را که طی این سال ها در حوزه مناسبات بین الملل و داخلی کسب کرده ، از بین ببرد و ما را برگرداند سرِ خطی که همه جهان با ما ضد شده بودند. به هر حال همه می دانند، در دوره ای که احمدی نژاد کشور را تحویل گرفت تنش های بین المللی کم شده و ذخیره ارزی ما انباشته بود. اما دولت احمدی نژاد فارغ از همه این دغدغه های تعلیقی، دولتی ناکارآمد و هزینه ساز بود. چون احمدی نژاد با وجود همه امکاناتی که آن روزها در اختیار کشور بود، سرخوش از پیروزی ناباورانه ای که به دست آورده بود، اموال کشور را مخدوش کرد. در واقع اگر امروز ما آن ذخایر را داشتیم، شاید تا این حد گرفتار نبودیم.
*بالاخره تکلیف چیست؛ مشارکت یا حاشیه نشینی و در قالب تماشاگر رفتار کردن؟
به هر ترتیب بعضی ها می گویند ما باید کنشگری و فعالیت کنیم. آنها معتقد هستند تحت هر شرایطی ما باید با گروه سیاسی مسلط در کشور اتمام حجت کنیم و بگوییم، اگر شرایط مهیا شود می توانیم انگیزه حضور برای خودمان و انگیزه دعوت برای دیگران را فراهم کنیم. البته این «توانستن» به شرطی است که حاکمیت یک تضمین قابل باور بدهد که انتخابات با مشارکت حداکثری مردم صورت گیرد و بعد از انتخابات هم روندی منطقی بر کشور دایر و جاری باشد، نه اینکه تا به قول معروف «خرشان از پل گذشت» بگویند، ما همانیم که بوده ایم. در واقع آنها باید در امور کشور دخالت نکنند و نگویند نظرمان باید به کرسی بنشیند و سخن ما باید در امور کشور جاری باشد. این تضمین باید به هر طریقی داده شود. چون مردم یک بار انتخاب می کنند و هر روز قرار نیست که شما به آنها وعده بدهید و بگویید مشارکت کنید، بعد به قول تان عمل نکنید؛ یعنی با برگزاری انتخابات پرشور یک آسیب را از کشور دور و خطایی را رفع کنند و بعد از آنکه موانع از بین رفت، آقایان فیل شان یاد هندوستان کند و زیر حرف شان بزنند.
*البته به نظر می رسد حضور یا غیبت جریان اصلاحات در انتخابات یا هر کنش دیگری برای بخشی از حاکمیت اهمیتی ندارد.
در این مورد من با شما مخالفتی ندارم و می دانم عده ای این طور فکر می کنند. اما همه این طور فکر نمی کنند. اگر همه این طور فکر می کردند، برجام به نتیجه نمی رسید و آقای روحانی در مرحله دوم رئیس جمهور نمی شد. بنابراین همه یکسان فکر نمی کنند. البته عده ای هم تمامیت خواه هستند و به دلایل متعدد تا به امروز کارشان را پیش برده اند. از طرفی گروهی از اصلاح طلبان حال و حوصله یا انگیزه ای برای مقابله با این جریان تندرو ندارند تا جایی که ممکن است با این افراد مدارا کنند و بگویند باید با آنها کنار آمد. به همین دلیل یکی از دلایل فعال بودن تندروها مداراهایی است که می شود تا در همه امور دخالت کنند و سعی شان این باشد که همه امور را با نظر خودشان پیش ببرند. البته اگر با آنها کمی محکم تر و قانونی تر برخورد شود، مجبور به عقب نشینی خواهند شد که در مواردی هم عقب نشینی شان مشاهده شده است؛ یعنی گاه و بی گاه آنها عقب نشسته اند، در جامعه، مردم و… اتفاق افتاده است که رقبایشان متحد شده اند و اگر بخواهند در برابر این اتحاد بایستند، خودشان را بیشتر از گذشته شکننده خواهند دید و آبرویشان می رود. لذا سعی می کنند برخی جاها لایی بکشند و رد شوند.
*اما باز هم مجدانه نظرشان را با هر رفتاری تحمیل می کنند!
بعضی وقت ها که میدان را خالی می بینند و به فراغت می رسند به دنبال کارهای دلخواه خودشان می روند. الان هم یک عده ای می گویند شرایط کشور به گونه ای است که اگر مردم پای صندوق های رأی نیایند و میزان مشارکت از یک حدی پایین تر باشد، اینها دچار مشکلات جدی می شوند و ناچار خواهند بود که به یکسری قواعد تن دهند.
*چطور؟
آن وقت است که اجبار بین المللی و داخلی مجاب شان می کند به خواسته های مردم تن دهند. من نظرات هر ۲ طرف را حائز امتیازاتی برای مردم می دانم و این نظرات مخاطراتی هم دارد. مثلاً اگر قرار باشد چنین شود ما باید بگوییم کنار می ایستیم و رابطه دنیا با کشور به ما چه ربطی دارد؟ ظاهر این همان است که آنها می گویند. اما باطن آنها این است که جریان مسلط جدی اگر پشتوانه مردمی را از دست بدهد و بخواهد خود و کشور را نگه دارد، ناچار است پای میز مذاکره برود و از موضع ضعف هم این کار را انجام می دهد. با این توضیح که مذاکره از موضع ضعف، نتیجه ای جز خرج کردن از جیب مردم برای مردم نخواهد داشت؛ یعنی سرمایه ای که صرف مذاکرات در موضع ضعف خواهد شد، سرمایه ملی است و این سرمایه در این حالت خرج می شود.
*این یعنی رفتن به استقبال حالت رکود؟
دقیقاً. بنابراین ما باید خیلی مراقبت کنیم ضمن اینکه مطالبات مان را از دولتمردان و سیاست گذاران طلب می کنیم، در زمانی این مسائل را پیش نبریم که آنها بخواهند در موضع ضعف مطلق قرار گیرند و مجبور شوند با دنیا مراوده ای از جنس نفع داشته باشند، چون آن وقت ما ضرر می کنیم.
*بر فرض اصلاح طلب ها به نتیجه برسند که در انتخابات شرکت کنند؛ سوال این است که مردم را چگونه باید قانع کنند؟ بالاخره بخش قابل توجهی از مردم هنوز به موانع اشراف ندارند و فقط آن سفره ای را می بینند که روزبه روز کوچک تر می شود؟
من خودم یک معلم بازنشسته ام و دستمزدم در گنج نیست که از رنج مردم فارغ شوم. ما اینها را می فهمیم، اما همین مردم وقتی توجیه و کاملاً متوجه خطر شوند و بدانند چه چیزی را با چه چیزی عوض می کنند، ممکن است نه برای خوشایند دل آنان، بلکه برای پیشگیری از یک خطر بزرگ تر تصمیماتی بگیرند که آن تصمیم اصلاً قابل تصور نیست.
مثلاً دوران جنگ افرادی داشتیم که همان غذای ساده شان را هم برای رزمنده ها می فرستادند. بنابراین باید از تمام زوایا و با ظرافت و دقت به ماجرا بنگریم، نه اینکه فقط به یک بعد از قضیه نگاه کنیم. به هر حال گشایش ها در فضای مجازی برکات بسیاری برای کشور داشته و مردم را به آگاهی لازم رسانده است.
*البته عده ای این روزها با اشاره به آسیب های احتمالی، خواستار اعمال محدودیت در فضای مجازی هستند.
من هم قبول دارم فضای مجازی آسیب هایی هم می تواند داشته باشد. به همین خاطر باید خیلی مراقبت کنید که برای دفع این آسیب های مختصر در فضای مجازی مجبور نشویم به محدودیت هایی که در فضای مجازی ایجاد خواهند کرد، تن و آن فواید فراوان را از دست دهیم. در همین راستا باید اخبار و شایعات و بزرگ نمایی ها و کوچک نمایی ها و گاهی سفیدنمایی ها و سیاه نمایی های مطلق و… را در فضای مجازی و رسانه ای کم کنیم. به همین دلیل از اهالی رسانه حداقل انتظار می رود با رصد و تحلیل دقیق تری موضوع ها و اخبار را دنبال و به افکار عمومی منتقل کنند.
*ممنون آقای جوادی حصار، ناگفته ای مانده است؟
شرایط کشور بسیار خطیر است و به همین خاطر باید هر کاری که لازم است انجام دهیم تا ایران دوباره به لبه پرتگاه برنگردد. در واقع هر کاری که لازم است باید انجام دهیم تا از بازگشت کشور به دوران احمدی نژاد جلوگیری کنیم.
