روز معلم امسال هم گذشت با همه تقدیرها از این مقام و تکرار قصه های پر غصه ای که در دل نظام تعلیم و تربیت موج می زند و محور آن هم همین نام است و نقشی که در هدایت جامعه دارد و مدرسه ای که رکن اساسی در این جایگاه است.
نکته جالب اما که در آستانه این روز جلوه گر شد، سخنان و طرح وزیر آموزش پرورشی است که با ابتکاری نو پا در میدان تعلیم و تربیت گذاشته و آن داستان تفاهم نامه این وزارتخانه با نیروی انتظامی بود. گویا در این داستان وزیر آموزش و پرورش تفاهم نامه ای با نیروی انتظامی برای همکاری این نیرو در مدارس به امضا رساند که واکنش های مختلفی را برانگیخت و تا آنجا پیش رفت که بسیاری تند وتیز بر آن تاختند.
البته این نقدها بیشتر برای آن بود که به هر دلیل با هر نگاه و حسی که در مقابل فرمانده کل این نیروی داشت، خود را سرباز رادان خواند و همین یک جمله کافی شد تا لشکری علیه او صف آرایی شود و تاختن ها بر او تاختن گیرد.از آنچه در این تفاهم نامه می گذرد و با هر انگیزه ای که در ذهن متولیان این امور گذشته باشد، اگر بگذریم، آنچه با روح این فضای آموزشی در ایجاد اینچنین روابطی بیگانه است فهم درست از آموزاندنی است که سال ها در محاق رفته است و برای بر حذر داشتن جامعه مخاطب از گزند و آسیب ها سر نیزه و تفنگ به کار نمی آید که نقش معلمی باید پر رنگ تر شود زیرا با نگاهی به گذشته های نه چندان دور، آنچه تربیت می آموزاند کار معلمی بود نه چوب خشک اناری که بر کف دست ها می نواختند و آنچه سرمایه شد، محبت آموزاننده بود نه اعتبار قد و هیکل درشت ناظمانی که تاکید بر وظیفه خطیر خویش داشتند.
حالا اما گویا از بد ناکارآمدی در تعلیم و نقش معلمی های اشتباهی، برخی به طرح های ابتکاری پاسبانی در مدارس روی اورده اند که چندان زیبنده نیست و در این روزهاکه به یاد معلم و نقش معلمی هستیم و دولتی که تاکید بر اصلاح روش ها با نظام بخشی درست در ساختار تعلیم و تربیت بر اساس خواست ملت دارد و وزیری که با این نگاه به وزارت پزشکیان رسید، می بایست در اندیشه راهبری بهتر باشد و بیاندیشد که چگونه این مسیر ناکام اصلاح شود نه آنکه برای پاک کردن صورت مسئله، حکم به مداخله سربازی در نظام آموزش کند که ره به جایی نخواهد رفت و چاره تعلیم بدون تربیت راه به خطاست!
- نویسنده : یونس رنجکش
