این روزها پیشتازی جبهه مخالف دولت در نقد، هتاکی و شایعه سازی و بهره مندی از سکوت دولتی ها در مقابل تمام این هجمه ها صدای حتی دولتمردان را در آورده و از معاون اول تا دیگرانی که حالا به شورای اطلاع رسانی رسیده است را هم به واکنش کشانده که آخرین آن تکذیب خبر استعفای رییس جمهور یعنی آنچه آرزوی دیرینه مخالفان است، بود.
آنچه اکنون فضای عمومی جامعه را به خود مشغول کرده ، دام بلایای نا کارآمدی وناترازی های برجای مانده از مدیریت های گذشته بویژه دولت منتهی به چهاردهم که از اقتصاد تا فرهنگ و سیاست را به هم ریخته، است.
شاید یکی از استراتژی های رییس دولت چهاردهم گفتمان مشارکت برای برون رفت از این مشکلات باشد و شعار وفاق ملی که هرچقدر جلوتر می رویم رنگ و بوی دیگری از این وفاق توسط جریان های ناهمسو و ناتراز دیده و چشیده می شود راهکار رییس جمهور برای رسیدن به مقصد باشد و هر میزان پزشکیان سخن از این براند که ما با یکدیگر دعوا نداریم و بیاییم مسوولیت کارها و فشارهای وارده بر مردم و ناکارآمدی را بپذیریم وبا هم به حل مشکل بنشینیم اما کو گوش شنوا و گویا طرف مقابل هنوز دعوا دارد!
حالا به رییس دولت باید گفت که تا دیر نشده و بساط دولتش را برچیده نکردند باید سفت و سخت ایستاد که ما هم دعوا داریم اما نه از جنس منافع شخصی و باندی بلکه در ستیز با سوداگران و منفعت جویانی که کشور را به پیچ خطرناک رسانده و ناتراز کرده اند.
آقای رئیس جمهور حالا که دیگران بر منافع خود پای می فشارند برای منافع مردم باید ایستاد و آنان سرجایشان نشاند تا قدرت مطالبات مردم را درک کنند.
آقای رئیس جمهور اگر شما دعوا ندارید اما مخالفان مردم هنوز در پی دعوایند و مشت نشان می دهند!
- نویسنده : یونس رنجکش
