داستان زهرا امیر ابراهیمی و تقدیر او در جشنواره کن و بازتاب سخنانش پس از دریافت جایزه، این روزها از سوی فعالان فرهنگی و متولیان مربوطه واکنش هایی را به همراه آورد و به نوعی محکومیت ساخت فیلم عنکبوت مقدس و چرایی های حضور و دریافت جایزه این سینماگر زن در داخل کشور با شدت هرچه تمام تر در حال محکوم شدن است.
در کنار این داستان سوژه دیگری به فضای رسانه ای راه یافت و آن ادعای یک بازیگر زن دیگر از جمع معترضین به تعرض مردان سینما به خود با اشاره به مرد بازیگر هشتاد ساله از درخشندگان کن، بود که آن هم از سوی طیف های همسو واکنش هایی را سر ریز کرد.
داستان سینما و سینما گران هر چه باشد در سال های پس از انقلاب اسلامی با برخورد های چند گانه در سیاست گذاری ها روبرو بوده است و گاهی آنقدر فضا باز و به اصطلاح منتقدین ولنگار شد که حتی زندگی خصوصی برخی از چهره ها مانند امیر آبر اهیمی بر پرده افکار عمومی آنچنان رونمایی شد که جز راه فرار از عواقب روحی و دیگر ندید و قصه آن شد که نباید می شد و یا سوزه هایی که این روزها با کلید واژه تعرض و سود جویی های جنسی از سینماگران زن سخن به میان می آید و طبل رسوایی ها گوش فلک را کر کرده لست و حالا بماند نوع فیلم های ساخته شده و تاثیر آن بر سپهر فرهنگ عمومی جامعه که خود نقد دیگری از نگاه منتقدین حرفه ای می خواهد.
اما از دیگر سو سیاست های انقلابی و انقباضی در سینما به واسطه نوع نگرش به این ابزار رسانه ای و حرکت های تک بعدی در این بخش هم خود افتی برای هدایت جامعه و جذب مخاطب و نزدیکی سینما به نیاز های مردم است که در این نگاه گاهی بدون توجه به نوع ساختارها ی اجتماعی و مطالبات و سهم حرفه ای های این حوزه گویا تنها با تزریق دلارهای نفتی این سبک از هنر بر پا می ایستد و غیر آن قدرت ماندگاری ندارد که در ابن میانه هم نقدها جدی و نگاهها بسیار متفاوت است.
آما انچه در دو سوی لین میدان بیش از همه به چشم می آید سود جویی های عده ای حرفه ای نما با ترفندها و قرار گرفتن در پشت عناوین خوش آب و تاب است که چون عنکبوتی با تارهای تودرتو سینمای واقعی ایران را در خود تنیده اند و با مقدس سازی های خود اجازه ظهور و بروز استعدادها در فضای سالم را نمی دهند.
این قصه و داستان های سینمای کشور بیش از هرچیز نیازمند بازنگری سیاست گذاران به روش های پیدا و پنهان بازیگران سودجوی حرفه ای تنیده در پوسته های منفعت جویی است که باید با تدوین استراتژی واقع بینانه از خواسته ها و ذائقه های جامعه و اعتماد به نسل پویا و با انگیزه و سینماگران واقعی و دلسوزان به هنر ایرانی و اسلامی به انچه جایگاه سینمای ایران است جان بدهند ،مانند انچه در یک نسل پیش از سینمای دفاع مقدس تا حقیقت و مذهبی و اجتماعی و فرهنگی در جمع خود داشتیم و اکنون در کنج عزلت چه غریبانه با یاد وطن می نالند!
