ماجرای نقل قول رییس جمهور از رییس دانشگاه علوم پزشکی گیلان در نقش بالا دستی گروههای جهادی در مقابله با بیماری کرونا در کنار پرستاران و کادر درمان در بیمارستان ها واکنش های بسیاری را بر انگیخت.
اوج این واکنش نامه تند رییس سازمان نظام پرستاری کشور بود که در ان ضمن بیان رییس دانشگاه علوم پزشکی گیلان علط کرده است، شدت خشم خود را به نمایندگی از جامعه پرستاری بر زبان راند و از رییس جمهور خواست تا از کادر درمان دلجویی کند.
از اینکه تقدیر از همه فعالان اجتماعی در خدمات رسانی به جامعه در وقت گرفتاری ها از جمله گروههای جهادی یک وظیفه و تکلیف اجتماعی است و برکسی پوشیده نیست و مردم نیز قدردان این تلاش و محبت نیروهای داوطلب بوده و هستند اما انچه موجب دلسردی است، پر رنگ کردن تلاش گروهی و نادیده گرفتن بخش های دیگر ، ان هم توسط مسوولان حاکمیتی بویژه مدیران ارشد دستگاهی که خود خدمات دهنده است و انتظار در پشتیبانی از جامعه تحت پوشش آن یک وظیفه برایش به شمار می رود.
در چنین حالی قیاس بین گروهها داوطلب و ارج گذاری های تبعیض آمیز جز دوری فعالان این حوزه از یکدیگر ثمری و فایده ای ندارد بلکه باید بتوان با ادبیات مشترک و فراگیر همه آنان را در چتر پشتیبانی معنوی قرار داد و افرادی چون این آقای دکتر را هم که برای خودشیرینی با هدف ماندگاری چند صباحی بیشتر در مسند اینگونه تلاش همکاران را تحت شعاع قرار می دهد رارهم با پشت پایی به دور انداخت.
اما آنچه نصیب اقای دکتر با خود شیرینی اش می شود عدم اعتماد جامعه همکاران به او و مجموعه مدیریتی است که با نادیده گرفتن زحمات اناند چالشی برای حوزه درمان ایجاد می کند هر چند که با این جملات و بیان خودشیرینی ایشان سایه امنی برای ارتقای شغلی اش یافته است!