پخش کلیپ آواز خوانی سفیر کره جنوبی با آهنگ نوستالوژیک ایرانی این روزها در شبکه های مختلف اجتماعی بازنشر می شود و توجه ها را به خود جلب کرده است.
این شیوه هم آوایی به زبان فارسی و به کار گیری از هنر های متنوع در دیپلماسی عمومی هر چند پیش از این هم از سوی دیپلمات های کشورهای کهنه کاری چون روس و انگلیس دیده شده است، گویا رویه جدیدی است که برای جا باز کردن در دل ایرانیان باب شده است.
اگر چه این شیوه ها خود راهکاری است برای رفتن در دل مردم و نزدیکی با ذائقه های عمومی در مسیر اهداف دیپلماتیک اما باید نشست و دید تا چقدراین دل به دل ها راه دارد، اما به دلیل سابقه بد آن دو کشور و خاطرات تلخ در استعمار و استثمار ایران در طول تاریخ ، چندان برای این ملت آن رفتار ها جذابیت نداشت با همه تلاش هایی که از سیخ زدن کباب تا ایستادن پای درخت کهن سال در سفارتخانه توسط سفیر انگلیس و حرکات تحریک آمیز سفیر پیشین روسیه با عکس های تاریخی و ژست های مداخله گرانه به نمایش رفت و ملت ایران چندان روی خوشی نشان ندادند!
حالا این سفیر چشم بادامی هم با در دست گرفتن میکروفون و زدن زیر آواز با آهنگ های نوستالوژیک می خواهد دلبری کند اما این دلبری و فدایت شوم ها برای ملت ایران زمانی مفهوم خواهد داشت که صادقانه و از روی اخلاص باشد نه منفعت هایی که می ررند و بعد دولت و ملت به دنبال پول نفت خود سال ها باید بدوند !کره ای ها اگر ایران را خوب نشناسند اما ایرانیان به خوبی با زندگی و تاریخ های افسانه ای این ملت آشنایند زیرا سیمای میلی آنقدر از جومونگ و فیلم های کره ای برای مردم پخش کرده است که بخشی از داسنان زندگی آنان شده اند و همزاد پنداری ها بسیار نزدیک است.
این ها گفته شد تا شاید متولیان امور در سیاست خارجی کمی هم بیاموزند که اکنون برای نزدیک شدن به ذایقه ملت ها باید از دریچه فرهنگ و هنر هم دری بگشایند، کارکردی که دهه هامستشاران خارجی با قدم زدن در جای جای ایران و آشنایی با فرهنگ و جغرافیای این سرزمین از کف دست هم بهتر ما را می شناسند و برایمان سناریو می نویسند و باید پرسید آقایان سیاست ورز شما چند دانگ صدا خرج شناخت کشورها کرده اید!
- نویسنده : یونس رنجکش
