بازی فوتبال ایران و آمریکادر جام قطر که به نوعی کشاندن رویارویی های دیرینه سیاسی این دوکشور در مستطیل سبز مانند دوره های مشابه تفسیر می شد این بار نیز رقم خورد و با نتیجه یک بر صفر به سود آمریکایی ها بر ادامه حضور ایران در این جام قلم خورد.
اینگونه دیدارها که در گذشته های نه چندان دور جلوه های دیگری در دو قطبی ایران و امریکا در روحیه بخشی به جامعه می داد و شور و نشاط بر خواسته از دل آن بویژه با پیروزی های ایران سرمایه اجتماعی بزرگی برای کشور به شمار می رفت اینک در لاک دیگری رفته است.
جالب تر و سووال برانگیز تر آنکه در دو دیدار این دوره در گروه بازی ها که بی شباهت با برجام هسته‌ای این سال های روابط دیپلماتیک ایران با این کشورها نیست با پیروزی های انگلیس و آمریکا این دو کشور ریشه دار در ستمگری و سلطه گری علیه ایران و منافع ایرانیان در این دو سه سده که ثبت در تاریخ است دارد به یکباره با شادمانی های عده ای همراه می شود که بسیار شرمسارانه و جای سووال است.
جامعه ایرانی و مدیریت آن را چه شده است که از یک سو عده ای از سر لج و اعتراض چشم بر منافع ملی می پوشند و از دیگر سو برخی بر طبل همان راه اشتباه در کاهش وابستگی های ملی و واگرایی ها در دل جامعه ایرانی و تعلقات آن کوبنده تر می کوبند.اکنون تا راه به اشتباه تر نرفته با تدبیر و تقویت عناصر و ارزش های همبستگی ملی زمینه های همگرایی ها را در مسیر اهداف و منافع ایران و ملت فراهم و آنان را که به اشتباه بوق های وارونه سر می دهند و به شادمانه های اشتباهی دلخوشند، به مسیر همدلی برگردانند زیرا کانونی گرم‌تر از خانواده گه همان ایرانیانند نیست
و هیچ جایی ایران نخواهد بود!امروز همه ایرانیان برغم دلخوری ها از ناکامی در اجرای تعهدات کارگزاران نظام سیاسی برای انجام وظایفشان در بهبود شرایط زیست بهتر در جغرافیای ایران و معترض بودن به برخی رویه های حکمرانی می بایست در کنار هم به اصلاح بیاندیشند و حکمرانان نیز در مسیر منطقی با درک مطالبات و خواسته ها به پاسخگویی مطابق نیاز نسل ها بپردازند تا این شکاف ترمیم شود.
امروز جای توپ انداختن زیر پای بدخواهان نیست!
