تنور کلید واژه خاصی در فضای انتخابات کشور است که برنامه ریزان و فعالان سیاسی از آن برای سنجش محیط رقابت یاد می کنند تا جاییکه گرم شدن آن معنای خاصی در مشارکت و حضور مردم برای تحولات سیاسی و انچه را که در یک فعالیت مدنی از صندوق های رای می طلبند دارد.
مشارکت مردم در انتخابات های این چهل و چند ساله پسا انقلاب همواره نشیب و فرازهای بسیار داشته است و در رخ نمایی ها در مجالس، شورا ها و ریاست جمهوری سهم خویش را به خوبی نشان داده است.
حالا اما پس از چندبن دوره برگزاری رقابت های متنوع برای کسب کرسی ها که پیشترها هر سال یکبار پای صندوق رای امدن تکرار می شد و اینک به هر دوسال یکبار رسیده است، نگرانی ها برای مشارکت مردم در انتخابات دوازدهمین دوره مجلس در مسیر بهره برداری ها و زدن مشت بر دهان یاوه گویان بیشتر شده است و حتی در ماههای نه چندان نزدیک به انتخابات وزیر کشور دولت سیزده آمار این حضور را به مرز ۶۰ درصد پیشگویی کرده بود که در بهترین شرایط در فضای رمستانی امسال از انچه در رقابت های درون اصولگرایی رقم خورد ان پیش بینی می شود ، شاید واقعیت ها به کمتر از آن سکه بزنند.
تجربه دو انتخابات مجلس و ریاست جمهوری گذشته و پیروزی جناح یکدست در دور رقابت های میان اصولگرایی نشان داد که برای گرمی بازار و روشنی تنور، محرک های دیگری هم نیاز است که باید با واقعیت های حکمرانی سیاسی سازگار باشد و مردم نیز به باور بگیرند آنچه را که حکمرانان در سردارند.
عدم مقبولیت و موفقیت در شعارهای تبلیغاتی حاکمان فعلی مستقر بر کرسی های دولت و مجلس و بروز اتفاقات وضع موجود، موجب شده است تا برای گرمی تنور انتخاباتی که به مشارکت مردم چشم دوخته است نگاه بهتری رقم بخورد.
اگرچه در بازی تایید و رد صلاحیت ها فضای تبلیغاتی میدانداری ها، کمی پر هیا هو شد اما بسیاری از جمع مشارکت کنندگان هنوز در پی گم شده اصلح خود می گردند .
حالا در این میانه اما متولیان مانده اند با خاطرات گذشته و تغییراتی که در پی مشارکت ها بود و مانع نگاه انقلابی و دلواپسی ها در رفتن فضای فعلی از دست حداقلی های حاکم که با این دوگانه چه بر سرنوشت آنان خواهد رفت.
انچه اما دیده می شود و باید گفت اینکه تنور هنوز خاموش است!
