دردناک تر از عبور ازاین سنگلاخ ها بحران چشم های بی تفاوتی است که می بینند اما دل به دیدن و بودنت ندارند و انگار طفیلی روزگارانی و مخل آرامش عده ای که به اجبار از کنارت رد می شوند.
سخت ترین لحظه ها را به جان می خری تا سهمی برای آرامش دیگران باشی اما دریغ از تمام نامهربانی ها از ان دست آدم های بی مسوولیتی که کار و حرفه ات یاد اوری مسئولیتشان در روزگاران غفلت ها است!
شاید بهترین تصویر از این نگاه واژگونی اتوبوس حامل خبرنگاران برای بازتاب تهدیدات و فرصت ها در طبیعت زندگی در دامن دریاچه ارومیه و بازی سرنوشت در مسیر نقده و مجروح و کشته شدن تعدادی از فعالان رسانه ای کشور به بهانه همین بی مسوولیتی ها و نگاه گفتمانی بی تفاوت نسبت به این قشر مطابق آنچه از لنگ بودن چرخ احتیاط در انتقال این سرمایه های ملی باشد که حتی با زبان بدن و رفتار نامتعارف در مقابل اعتراض همراهان به این بی تفاوتی ها افزوده شد.
این داغ نه فقط اندوه از دست دادن عزیزان است و جبرانش غیر ممکن که ان بخشی از رنجوری نامهربانی ها با قشر جامعه اطلاع رسانی است که در سایه بی مسوولیتی ها هر روز شاهد روزگاران سخت تر از اینند و هنوز ان داغ های پیشین از حوادث هوایی و زمینی همچنان استخوان لای زخم است.
این حوادث و اتفاق های مشابه تا زمانیکه ارزش های وجودی سرمایه های اجتماعی در متن دیوانسالاری با نگرش های ان از یک سو اصلاح نگردد و در دیگر سو بانیان اینگونه غفلت و بی مسوولیت ها نقره داغ نشوند این داستان از سرخط با اتفاق هایی که بی مسوولیتی ها اشکار تر می کنند آغازی در دور تسلسل دیگر خواهد داشت!
- نویسنده : یونس رنجکش
