هنوز داستان کرونا و فراگیری شیوع آن در کشور چندان فروکش نکرده است و یاد آن روزهای تعطیلی مدارس و نرس از حضور در کلاسهای درس از خاطرهها محو نشده که دلهرههای تهدید آمیز مسمومیت های زنجیرهای ،قصه جدید کشور شد و ذهن مردم بویژه دانشآموزان دختر را درگیر آن کرد.
آنچه امروز بیش از هر زمانی اهمیت این اتفاق های ناگوار را دو چندان میکند و رهبریت نطام هم بر پیگیریها و برخورد جدی با این موضوع و عاملان آن تاکید داشتهاند تهدیدات روانی ایجاد شده در جامعهای است که در دوران جنگ تحمیلی هم اینگونه نبود.
این داستان هر مقصر و مجرمی داشته باشد و سطح تهدیدات آن هر چه باشد ، موجب به هم خوردن امنیت روانی جامعه و واکنش های عمومی به آن شده است تا جایی که انتقاد آشکار از این اتفاق را در سخنان رودروی یک دانشجو خطاب به جلیلی عضو شورای عالی امنیت ملی و نماد جریان حاکم در سکانداری دولت بر سر نوشت کشور که در رسانه ها و شبکه های اجتماعی این دیالوگ ها پیچیده است را به خوبی می توان نگاه عمومی را حس کرد.
اگر چه پس از سخنان رهبری نظام شاهد شتاب بیشتر در شناسایی و برخورد با عوامل احتمالی این مسمومیت زنجیره ای که می رود تا فراگیرتر شود می باشیم ، اما در این میان نقش رسانه ملی و انانکه به هر شکل از اعتبار و پشتیبانیهای دولتی بهره میبرند در اعتماد سازی های عمومی و انتشار اخبار و تحلیلهای واقع بینانه در کنار برخورد با عوامل نا آرامیهای روانی میتواند در آرام بخشی فضای جامعه و برقراری حس امنیت بسیار حائز اهمیت باشد.
جامعه اینک از متولیان امور به دلیل توانایی هایی که در بخشهای مختلف توان امنیتی کشور مشهود است انتظار دارد در فرایند پیشگیری از این نوع تهدیدات روانی نیز گام های محکم تری برداشته شود تا فرزندان این آب و خاک با آرامش کامل به زندگی و تحصیل خویش بپردازند.
دولت بویژه وزارتخانه های آموزش و پرورش و آموزش عالی نیز در این میان به دلیل عدم اشرافیت کامل بر فضاهای آموزشی کشور متاسفانه دچار انفعالی است که قادر به تامین اعتماد عمومی بدلی جامعه هدف خویش نیست و ضرورت سپردن مدیریت ابن فضاها به چهرهها و مدیران مورد اعتماد جامعه و دانشآموزان و دانشجویان نقش مهمی در آرامش های روانی در مدارس و دانشگاهها دارد.
دولت باید بپذیرد که برای حکمرانی و رفع مشکلات جامعه نیاز به اعتمادسازی دارد !