به گزارش خبرنگار اعزامی ایرنا به هانگژو، بازی‌های آسیایی برای ورزش آسیا و کشورهای آسیایی به نوعی یک المپیک کوچک محسوب می‌شود. المپیکی که متر و معیار اندازه‌گیری کیفیت و کمیت ورزش در قاره پهناور است و کشورها در آن خود را در بوته نقد و آزمایش قرار می‌دهند. یک امتحان واقعی برای کشورها که مابین المپیک، خود را بسنجند که کجا ایستاده‌اند. ورزش ایران نیز از این قاعده مستنی نیست. کاروان ورزش ایران نیز در بازی‌های آسیایی همواره یک مدعی جدی بوده که جزو قدرت‌های طراز اول و مهم قاره پهناور محسوب می‌شود. اما کاروان ایران در هانگژو با ادوار پیشین تفاوت‌های آشکاری داشت.
در وهله نخست در دوره اخیر بازی‌های آسیایی کمیته المپیک در جهت کوچک‌سازی کاروان در ابعاد تیم‌های اعزامی و حتی کادر سرپرستی حرکت نموده و با کاهش ۱۵۰ نفره کاروان نسبت به دور گذشته تلاش نمود تا در این مسیر گام بردارد و همین امر سبب شد تا با نگاه منطقی و اصولی تعداد قابل توجهی از رشته‌ها که در سپهر ورزش آسیا و جهان جایگاهی ندارند، از حضور در این آوردگاه مهم بازبمانند چه آنکه کمیته ملی المپیک برخلاف ادوار پیشین قصد نداشت توریست به این رقابت‌ها اعزام کند. نتیجه این سیاست اصولی کاهش تعداد نفرات کاروان بود. اگرچه در میان کاروان اعزامی در برخی از رشته‌ها نیز انتظارات بر آورده نشد و نتایج مطابق انتظارات نبود اما در کاروان اعزامی دیگر خبری از توریست نبود.
در کنار موارد فوق، کمیته ملی المپیک جوان‌سازی کاروان را نیز هدف قرار داد و با همکاری فدراسیون‌های ورزشی کوشید تا کاروانی را به هانگژو اعزام کند که عمده نفرات آنها ورزشکاران جوانی هستند که در ابتدای مسیر قهرمانی خود قرار دارند و علاوه بر کیفیت لازم، در این آوردگاه مهم تجربه‌ای بس ذی‌قیمت توشه راهشان شود. نفراتی که در سال‌های آتی بتوانند در میادین جهانی به ویژه المپیک برای ورزش ایران افتخارآفرینی کنند. در حقیقت کمیته المپیک کسب مدال به هر قیمتی را نمی‌خواست بلکه با یک رویکرد درست و اصولی نگاه ویژه‌ای به بحث پشتوانه‌سازی داشت تا ورزش ایران در این آوردگاه مهم ستاره‌های جدیدی را نیز شناسایی کند. اتفاقی که در کشتی، اسکیت، دوومیدانی، دوچرخه‌سواری، واترپلو، هندبال، تکواندو و… رخ داد و عمده نفرات اعزامی نه ستاره‌های به انتهای خط رسیده، بلکه جوانانی بودند که در ابتدای راه ورزشی و بلوغ حرفه‌ای خود قرار دارند. سیاستی که آینده ورزش ایران را بیمه خواهد کرد و نتیجه آن در سال‌های آتی به ویژه المپیک بارور خواهد شد.
کمیته المپیک در حد توان برای هانگژو تدارکات مفصلی داشت. از سرکشی مرتب به اردوهای ورزشکاران و تیم‌های ملی گرفته تا رسیدگی به امور جاری و برخی دغدغه‌های قهرمانان و ورزشکاران و در کنار آن پرداخت منظم و کامل بودجه مصوب به فدراسیون‌های ورزشی تا پیش از هانگژو از جمله اقدامات مثبت کمیته ملی المپیک در سال بازی‌های آسیایی بود تا ورزشکاران و کاروان ایران بدون کوچکترین دغدغه و با آمادگی کامل راهی هانگژو شود.
نباید فراموش کرد که تیم مدیریتی کمیته ملی المپیک کمتر از یک سال است که عنان کار را در دست گرفته و در بدو ورود باید ورزش ایران را برای بازی‌های آسیایی تجهیز می‌کرد و در همین مدت کوتاه، از کار کم نگذاشته، اگرچه سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی در بحث ورزش نیازمند یک بازه زمانی حداقل ۴ ساله است و پس از آن می‌توان عملکرد یک تیم مدیریتی را سنجید و به آن نمره داد. در حقیت تیم فعلی کمیته ملی المپیک ناگزیر از حرکت بر روی مسیری بود که تیم سابق کمیته المپیک با دیدگاه و تفکرات مختص خود آن را ریل‌گذاری کرده بودند و از همین رو نمی‌توان تمامی آنچه را که در هانگژو اتفاق افتاده به تیم فعلی نسبت داد.
از سوی دیگر ورزش در آسیا با حرکتی شتابان رو به جلو پیش می‌رود و کشورهای آسیایی جملگی روی ورزش سرمایه‌گذاری وسیع و گسترده‌ای کرده‌اند. کشورهایی از جنوب آسیا، آسیای میانه و غرب آسیا که تا پیش از این در ورزش، محلی از اعراب نداشتند اما با سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی دقیق و گسترده در این سال‌ها به سرعت برق و باد جلو رفته‌اند. جملگی در این سال‌ها به ورزش به شکل جدی پرداخته‌اند و طبیعی است با این حجم از سرمایه‌گذاری که در ورزش، اکنون در آسیا و جهان حرف‌هایی برای گفتن داشته باشند. از همین رو اگر در گذشته ورزش آسیا تنها به سه کشور چین، ژاپن و کره‌جنوبی ختم می‌شد و ایران با این ابرقدرت‌های دنیای ورزش رقابت می‌کرد، حالا باید با قدرت‌های نوظهوری بجنگد که به مدد سرمایه‌گذاری کلان و برنامه‌ریزی دقیق و عملی در ورزش سری در میان سرها درآورده و حرفی برای گفتن دارند.
