وی حال و هوای ترانه‌های گیلکی را چه در عرصه ی ترانه و چه در عرصه ی چاپ کتاب‌های شعر گیلکی مساعد دانست و افزود: کارهای گیلکی ارزشمندی را نیز هم در ترانه و هم در اشعار دیگر داریم که آثار فاخری است.
محمدی پور در پاسخ به این سوال که آیا ترانه‌های بومی محلی ملزم به این هستند که اشعارشان تابع وزن باشد یا خیر؟ گفت: شاید بهترین پاسخ به این سوال را بتوان از کتاب «تصنیف نوازی » داریوش اسحاقی که از پژوهشگران نام آور است برداشت نمود که در آن آمده است: «ترانه یعنی کلام شعر مانند مرکب از پاره‌های مساوی یا نامساوی، اغلب دارای قافیه و وزن عروضی و گاه بدون آهنگ که به طور معمول با موسیقی خوانده می‌شود و امروز اینگونه کلام را ترانه می‌گویند.»
وی خاطرنشان کرد: این تعریف نشان می‌دهد که در ترانه‌های محلی هم می‌توانیم از شعر سپید یا نیمایی استفاده کنیم که نمونه‌های آن زیادند. محمدی پور نمونه ی آن را ترانه‌ای از خود او با نام «نازک دل» عنوان نمود که در صدا و سیمای مرکز گیلان با خوانندگی «حسین طالبی» و آهنگ «محسن نصیحتی» پخش شده است.
این شاعر و پژوهشگر تصریح نمود: هرچند رویکرد ما در شعر و ترانه‌های محلی گیلان به سمت شعر سپید یا نیمایی ممکن است کمتر باشد که علت آن برخاسته از علاقه مندی مردم به شعر موزون است اما اگر ترانه‌های بومی و محلی ما گاه در قالب سپید و گاه نیمایی و یا ترکیبی از هر دو بتوانند اشعار زیبایی بیافرینند به زعم بنده به زبان و ترانه‌های امروزی نزدیک‌تر خواهد بود.
محمدی پور در ادامه با اشاره به بن‌مایه‌های عمیق شعری در ترانه‌های فریدون پوررضا گفت: فریدون پوررضا از جمله اساتید بزرگ هنری گیلان بود که هر ترانه‌اش داستان و قصه‌ای را در خود نهفته دارد که سینه به سینه از گیلانیان قدیم نقل شده است و استاد پوررضا با تحقیق در مورد آن قصه‌ها، ترانه تولید می‌کرد و می‌خواند که نمونه‌اش را در« تی تی جان» و ترانه‌های دیگرش می‌بینیم و از این حیث در گیلان نمونه بود. پایان بخش گفتگوی این پژوهشگر گیلانی با خواندن یک مثنوی وزین گیلکی همراه بود.
