استقبال چشمگیر مردم از این برنامه فرهنگی به‌حدی بود که هزاران نفر دیگر، به‌دلیل تکمیل ظرفیت، نتوانستند وارد محل برگزاری شوند. برآوردها نشان می‌دهد مجموعاً بیش از ۲۰ هزار نفر در اطراف محل اجرای کنسرت حضور یافته بودند؛ عددی که گویای عطش عمومی برای تجربه شور، نشاط و شادی جمعی است.
اما در سوی دیگر رشت، مرکز استان گیلان، همچنان از چنین تجربه‌هایی محروم است. با وجود فضاهای مناسبی همچون پیاده‌راه فرهنگی شهرداری، پارک‌ها و سایر ظرفیت‌های شهری، خبری از برگزاری کنسرت‌های فضای باز و رویدادهای بزرگ فرهنگی در این شهر نیست.
پرسش ساده و صریح این است که مسئولان از چه می‌ترسند؟ اگر لاهیجان می‌تواند میزبان کنسرت ۱۵ هزار نفری باشد، چرا رشت نباید حتی یک شب شاد را تجربه کند؟ چه موانع پنهان، چه ملاحظاتی و چه تنگ‌نظری‌هایی مردم رشت را از بدیهی‌ترین حق‌شان، یعنی لذت‌بردن از شادی جمعی، محروم کرده است؟
استقبال کم‌نظیر مردم در لاهیجان نشان داد نه‌تنها زمینه برگزاری چنین برنامه‌هایی وجود دارد، بلکه تقاضای عمومی نیز واقعی و پررنگ است.
آیا وقت آن نرسیده که در رشت هم تصمیم‌گیران به مردم اعتماد کنند؟ مگر پیاده‌راه فرهنگی چه چیزی کم دارد که نتواند میزبان شب‌های شاد و کنسرت‌های مردم‌پسند در اعیاد ملی یا مذهبی باشد؟
شاید اگر نگاه بسته و محافظه‌کارانه برخی مدیران و مسئولان تغییر کند، شادی هم، همچون سایر حقوق شهروندی، سهمی واقعی در زندگی مردم رشت پیدا کند.
