این روزها حال و روز دنیا حال و روز خوشی نیست. از آنطرف هر روز که چشم وا می‌کنی زیرنویس برنامه های صدا و سیما را که نگاه کنی با نگرانی به دنبال جواب این سوال هستی که میشود امروز در غزه فاجعه ی تازه ای رخ نداده باشد…. ؟ و باز کلمات ۵۰ شهید، ۱۰۰ شهید، ۹ هزار و پانصد شهید ووو از جلوی دیدگانت رد می شود و تمام وجودت درد می شود و اما از طرفی دیگر اینجا در ایران، گیلان، لنگرود شهری سیاهپوش ۳۲ پرنده ای شده است که مظلومانه پشت میله هایی که قرار بود رهایی را برایشان به ارمغان بیاورد! جان باختند.
اینجاست که باید گفت: درد را از هر طرف که بنویسی درد است و توکه عهد کرده بودی بعد از این با قلمت بیشتر امید ببخشی تا ناامیدی و اندوه ، می مانی که چطور عهدت را با واقعیات دور و برت پیوند بزنی؟
اینکه این حادثه چگونه رخ داده حرفی نیست اما حتم به یقین جان اینهمه انسان مظلوم که به امانت به مسوولین این کمپ سپرده شده بود ارزش این را داشت که نظارت و نگهبانی ۲۴ ساعته از آن صورت می گرفت .جای سوال است که چرا کمپهای ترک اعتیاد ما اغلب در منازل قدیمی ، ناکارآمد و کسل کننده باید باشد ؛ یک مکان فرسوده چگونه می تواند محل جذاب و خواستنی برای کسی باشد که قرار است از یک بیماری بزرگ و افیون جان سوزی به نام اعتیاد رهایی پیدا کند؟ شاید برای گفتن این حرفها دیر باشد اما نه مسوولین ذیربط که حتی مای رسانه هم شاید مقصریم که یادمان رفت حال خراب این مکانها را بولد کنیم تا آنهایی که باید نقش نظارتی می داشتند واضح تر عمق ماجرا را ببینند.
این حادثه‌ی تلخ نمی دانم به شمای مسوول! چه آموخت اما به مای رسانه یاد داد که از این به بعد در کنار وظیفه ی امید آفرینی در جامعه که رهبرمان فرمود ، نیز بیشتر از پیش قلممان را تیز کنیم برای نوشتن از هر جایی که سازش کوک نیست ، هر قطره ی خطایی که ندیدنش سیل حادثه به بار می آورد و هر چاله ای که خبرندادنش چاه میشود و جان می گیرد.
این درگذشتگان مظلوم با مرگ سرخشان آیینه ی تمام قدی شدند برای مسوولینمان که ناراستی ها ی خود را در آن عمیق تر ببینند و با پیش بینی حوادثی که دور از انتظار نیست از اکنون به فکر باشند که فردا قطعا دیر است.
رحیمه احمدپور
