این روزها پخش محفل شعرخوانی شعرا در حضور رهبری بویژه با شرکت فارسی زبانانی از کشورهای همسایه و فرا منطقه ای و توجه آنان به اشتراکات زبانی و گذشته پربار تنیده در فرهنگ و ادب ایران زمین جذاب و دیدنی بود، هر چند که سال های گذشته نیز اینچنین می نمود!
آنچه اینک در این شرایط و تغییرات ژئو پلیتیکی که در منطقه شاهد آن هستیم و این نشست های در گرد زبان فارسی هم یادآوری می شود آن است که تنها حلقه اتصال اشکار فارسی زبانان، شعر و ادبی است که در جغرافیای فرهنگی و بدور از مرزهای فیزیکی گستره وسیعی از یک سرزمین دیگر را به اشاره رفته است.
هر چند به لحاظ شمارش جمعیتی شاید به تعداد، ساکنان جغرافیای فرهنگی فارسی زبانان به شمار جمعیت دیگر زبانها نیاشد ،اما قدمت و عمق و غنای این زبان و فرهنگ آن برغم دور افتادگی های جغرافیایی و حصارهای فیزیکی توانسته قرن ها در جدال با بیگانگی ها بایستد و پاسبان هویت خویش باشد.
اآچه اکنون در مسیر تغییرات ژئوپلتیکی منطقه می تواند وزن جدیدی به ایران ببخشد حرکت بر مدار گسترش زبان فارسی و ترسیم چشم انداز همگرایی فارسی زبانان بدون مرز برای اعتلای انچه هویت دیروز ایران بزرگ بوده، می باشد.
امروز در کنار سایر اهرم ها برای افزایش وزن ژئوپلتیکی و قدرت بازدارندگی در دفاع منافع ملی می بایست از قدرت زبان فارسی نیز برای احیای سرزمین فرهنگی آن در دایره فلات دیروز کوشید و با بهره مندی از این اشتراک به یکپارچگی دیگر رسید.
اگرچه سال ها است به دلیل ترس از تاثیر فرهنگی زبان فارسی بدخواهان شکاف های عمیق بر یکپارچگی مرزهای جغرافیایی ان از خراسان بزرگ دیروز تا هند و قفقاز ایجاد کرده اند اما هنوز این زبان با روح لطیف و بزرگان ان قادر به گسترش در پهنای سرزمین های مادری خویش است و باید از این فرصت غافل نشد.
